Awards en Recensies
Arie Boomsma
Hé, van het Jeugdjournaal, riep een kind in een provinciekerk een keer toen we daar met onze familie vlak voor de dienst begon de bank in schoven. Ze doelde op mijn Surinaamse schoonzus. En hoewel de moeder van het meisje haar stevig in de arm kneep, en blozend van schaamte een verontschuldiging fluisterde, dacht ik vooral; wat mooi dat dit meisje dankzij het Jeugdjournaal voor het eerst in “aanraking” was gekomen met een Nederlander die niet haar eigen huidskleur had. Ik moest er weer aan denken toen ik vanmiddag de nieuwe @boekwijzer tip opensloeg.
Julian is een zeemeermin. Een heerlijk kinderboek dat de schoonheid van diversiteit en de onvoorwaardelijke liefde van een oma laat zien zonder het echt te benoemen. Weinig woorden dus. Prachtige illustraties. Nu ik zelf kinderen heb ben ik mij nog veel meer bewust van die schitterende functie van literatuur en film. Spelenderwijs inzichten geven. De kracht van verhalen en beelden. Het plezier van fantasie. Vanmiddag dansten wij hier met z’n vieren als een school zeemeerminnen door het huis. (Oh, en @boekwijzer is een absolute aanrader natuurlijk!)
@loesrandazzo prachtig verhaal. Dank voor het uitgeven. Echt heel mooi.
Boekwijzer
Oh, wat is dit een baanbrekend mooi en goed boek. Julian is een zeemeermin laat zien wat er gebeurt als je mag zijn wie je in je dromen al lang was.
De beeldschone kleuren, afgedrukt op het wat ouder ogende papier, werken magisch. Naar oma en Julian wil je steeds weer kijken, hun gezichtsuitdrukkingen zijn hartveroverend goed. Maar dat geldt eigenlijk voor elk beeld, elke subtiele voorbode en elk personage in dit verhaal dat met zo oneindig veel liefde en zorg getekend is en verteld wordt.
Bron: https://boekwijzer.com/boekenkast/julian-is-een-zeemeermin/
Jaap Friso
Soms zijn het een paar woordjes die het doen. De grootmoeder komt onder de douche vandaan en ziet haar verklede kleinzoon. Hij heeft een zelfgemaakte bloementooi op zijn hoofd, is gehuld in een gordijnjurk en steelt de show voor de spiegel. Oma kijkt hem aan met een blik die moeilijk te lezen is. Is het vooral verwondering of ook een beetje afkeuring? Onder de prent staat: ‘Oh!’ en dat is niet direct heel bemoedigend, ook al omdat ze op de volgende bladzijde wegloopt. Julian kijkt haar teneergeslagen na en denkt: O jee, en bekijkt zichzelf opnieuw voor de spiegel. Dan krijgt hij van oma een prachtige parelketting: ‘Voor mij, oma?’ – ‘Voor jou, lieverd!’.
Klaar. Niks meer aan doen. Met weinig woorden en een eenvoudig maar veelzeggend gebaar is het duidelijk. Oma accepteert Julian zoals hij is. Ze stelt geen vragen, maakt geen opmerkingen. Het zijn de sleutelprenten in een bijzonder prentenboek over gender, een onderwerp dat ook voor jongere kinderen gelukkig geen taboe meer is (zie bv.: Het lammetje dat een varken is). Julian is een donker jongetje dat gek is op zeemeerminnen en niets liever wil dan er eentje zijn. Hij leest erover, fantaseert erover, droomt erover en verkleedt zich als een zeemeermin.
Oma neemt hem na de sleutelscene mee naar een zeemeerminnenparade (een verwijzing naar de echt bestaande Coney Island Mermaid Parade) en dan is het feest voor Julian compleet. Julian is een zeemeermin is een vrolijk en gelaagd prentenboek, met weinig tekst en overtuigende, kleurrijke prenten. Het staat vol vooruitwijzingen en hints waardoor het net dat extraatje krijgt. Net als de diversiteit die in volle glorie wordt gevierd, zoals het hoort. De vissen en zeemeerminnen zijn prachtig. Maar het is vooral de interactie tussen Julian en zijn oma (meteen een van mijn favoriete prentenboekpersonages aller tijden, met haar volle boezem en flexibele geest) die dit boek er boven uit laat stijgen. Je hoeft dingen niet per se te benoemen om elkaar te begrijpen. Oma snapt dat als geen ander.
Waardering: 8.5
Bron: https://jaapleest.nl/julian/
Bas Maliepaard
"Nu al een van de mooiste prentenboeken van 2019, dat vertederend genderpatronen doorbreekt en zegt: je mag zijn wie je bent."
Bron: Letter en Geest Beeldboek, Trouw
Edward van de Vendel
Een prentenboek is verschenen - een prentenboek dat meteen naar de top van mijn favoriete boeken van dit jaar steeg. Het is een vertaling van Julián is a mermaid, het debuut van de in Brooklyn woonachtige Jessica Love.
Het gaat over de kleine Julian die wegdroomt zodra hij drie prachtig aangeklede vrouwen ziet in de trein. Hij ziet ze als zeemeerminnen. In zijn droom kan hij zelf met de vissen zwemmen, heeft hij zelf een staart en wordt hem zelf, als een soort zeemeerminnenbekroning, een ketting aangereikt door een mooie, grote vis die een blauwe huid heeft met witte patroontjes erop. Maar dan zijn ze er - bij hun bestemming, met de trein. Dat is het eind van Julians dromerij, of wacht nee - thuis wordt die opnieuw aangewakkerd. En hoe reageert zijn abuela, zijn heerlijke oma, dan? De oplettende kijker heeft intussen allang gezien dat de jurk die ze na het douchen aangetrokken heeft even blauw is als die van de grote droomvis, met dezelfde patroontjes erop.
Alles aan dit boek is fijn. De vanzelfsprekendheid waarmee het zeemeerminnenschap van Julian bevestigd wordt, de levensechte personages (ook die van omstanders, een oude man met een klein wit hondje op schoot bijvoorbeeld, om nog maar niet te spreken van alle oogverblindende jonge vrouwen), de lichaamshoudingen van de kleine ranke Julian en zijn geweldige oma, de bruine ondergrond van de tekeningen, het pastelzachte maar bontfeestelijke kleurgebruik... Felicitaties aan de jonge uitgeverij Randazzo voor deze vondst en voor deze bruisende, belangrijke uitgave in het Nederlands.
Dit boek werd vertaald door Loes Randazzo.
Bron: http://edwardvandevendelleestips.blogspot.com/2019/08/julian-is-een-zeemeermin-jessica-love.html